شاعری اهل شهر تهرانم

شاعری اهل شهر تهرانم
غزل عاشقانه می گویم
بعضی اوقات مثنوی، قطعه
گاه گاهی ترانه می گویم

شاعری گاه شیطنت دارد
مثل کندو،عسل،وزنبوری
جمع این سه درون یک مصرع
می شود شعر خوب منشوری

 تازگی ها دقیق گشتم در
اتفاقات دور و اطرافم
شعرهایم همیشه واقعی اند
آسمان ریسمان نمی بافم

مادرم با کنایه می گوید :
"شاعران آب و نان مگر دارند؟"
با خودم زیر لب چنین گفتم:
"آری ! اما اگر که بگذارند!"

شاعری پیشه ای تجاری نیست
نان گندم ندیده ای دارد
اختلاف نظر که چیزی نیست
هر کسی یک عقیده ای دارد
 
شعر وقتی به زندگی بزند
سوژه کم کم ردیف خواهد شد
چون منظم ترین مسائل هم
ناگهان قیر و قیف خواهد شد

شعر چیزی شبیه کفگیر است
برته دیگ می خورد گاهی
قافیه چون که تنگ می آید
مرغ هم ریگ می خورد گاهی

شده شب ها به جای خواب درست
از زمین و زمان سراییدیم
جای آن، صبح، وقت بیداری
تا دم ظهر، خوب خوابیدیم

شاعری؟آب ونان؟ چه میگویی؟
و ز شعر آب و نان چه می جویی
شعر تنها برای تفریح است
بالاخص اینکه طنز میگویی

شاعری باش تو ولی باید
شغلی از بهر نان کنی پیدا
گرچه در شعر، مولوی باشی
نان به نامت نمی دهد نانوا

پی کاری برو تجارت کن
پیش ازآن کز گرسنگی میری
شاعری آب ونان ندارد و تو
عاقبت ضعف بنیه می گیری

اینقدر از شراب و خال لب و
زلف مردم ترانه می بافی
کاقبت کار هم به تو ندهند

و بگویند هیز وعلافی

بینم آنروز را شوی مجبور
بعد ازین روزهای حرافی
بروی سمت شغل کارگری
(نوع فرهنگی اش) وصحّافی
 
بخوری حرص و سکته ای بکنی
وبگیری تو ذکر یا شافی
چون ببینی رفیق خنگ خودت
زده هفده دکان صرافی
 

سعدی ارنان ز شعر خود می خورد
شعراو مدح سعد زنگی بود
ورنه بی مدح او نمی فهمید
رنگ زرین زر چه رنگی بود

الغرض ای رفیق شاعر من
شاعری کن برای تاجوران
یا دگر شعر خود به کس نفروش
نان نیاید برون ازاین دکان

برای مشاهده چگونگی شکل گیری شعر اینجا کلیک کنید.