در کنار چون شمایی شعر گفتن نعمتی است

در کنار چون شمایی شعر گفتن نعمتی است
شعرتان ما را تماما باعث انگیزه است

من کجا و شعر گفتن پیش استادان خویش
شعر گفتن پیشتان بر چون منی جاییزه است

شعر استادان بنده هچو کوه و صخره هاست
شعر بنده البته چون ریگ و سنگِ ریزه است

من به شاگردی گزارم وقت در این همهمه
این سخن گوش مرا از دیرباز آویزه است

مثل یک کرسی شعر و عاشقی و زندگیست
شعرتان از شور و عشق و معرفت آمیزه است

شعرمن چون تکه نانی فاسد و بی خاصیت
شعرتان مانا چو محصولات استرلیزه است

شعر من مملو ز ناپاکی و غل و غش بود
بیت های نابتان بی غل و غش، پاکیزه است

شعرتان مانند بانویی وجیه و با وقار
شعرمن خام و سبک مانند یک دوشیزه است

شعرتان تهران و تبریز است و صد شهر مهم
شعر من اما به صد ارفاق شاید ایذه است

برای مشاهده چگونگی شکل گیری شعر اینجا کلیک کنید.