به دل وقتی که می افتد هوای دیدن یارم

به دل وقتی که می افتد هوای دیدن یارم

کسی دیگر نمیفهمد که خوابم یا که بیدارم

زمین زیبا،فلک دیبا،ملک مست و هوا خرم

ولی بالاتر از اینها،تو را من دوست میدارم

کسی میگفت گشتی تو طبیبی حاذق و ماهر

ازآن لحظه فقط دانم که بیمارم،که بیمارم!

خدا را!لحظه ای بنشین نگارا تو به بالینم

به پاس دوستیهامان،بکن یک لحظه تیمارم!

تمام خوابهای من شود آن ساعتی تعبیر

که از پشت غبار غم بیایی تو به دیدارم

اگر یک روز یک لحظه نگاهت سمت من افتد

از آن پس من اسیر آه و حسرتهای بسیارم

دوباره دوستت دارم ،نسیم و روزتکراری

ازاین افعال بیهوده عزیزم سخت بیزارم...

جنون وقتی که می آید سراغ عقل دیگر من

ز رفتار و ز کردارم دگر رسوای بازارم

چو آیم سوی میخانه من مخمور دیوانه

ز خم پیمانه پیمانه، بنوشم چون که خمارم...

به دیدارش فروشم من تمام دین و دنیا را

که من رسوای این دنیا و بد مستی بود کارم

برای مشاهده چگونگی شکل گیری شعر اینجا کلیک کنید.

خسران زده و زار و پریشان شده ام من

خسران زده و زار و پریشان شده ام من
ماه رمضان رفت و گنهکار ترینم

رحمت ز خدا دیدم و شکرش ننمودم
عمر از کف من رفت بدهکار ترینم

"از شوق شکرخند لبت جان نسپردم"
خال لب تو ساخته بیمار ترینم

آن روز که در چهره نمایان بشود جرم
با دیده خونبار گرفتار ترینم

هر قدر تو خوبی، دو برابر بدم ارباب
من مدعی عشق و دل آزارترینم

هربار که شیطان بشه نزدیک خیالم
بر گوشه ی چشمی ز تو ناچار ترینم

در بین همانها که همه شیعه ی عشقند
من هیچ ترین، خوار ترین، زار ترینم

برای مشاهده چگونگی شکل گیری شعر اینجا کلیک کنید.

سر به روی شانه ام تا تو نهادی لحظه ای

در سرت می پروراندی عاقبت ترکم کنی
سنگ دل سنگ دلت قلب مرا مضروب کرد

دست تو در دست دیگر دوستانت بود و آه
دیدنت آنجا دلم ویرانه و مخروب کرد

زود رفتی و نماندی آخرش با هم رویم
رفتنت در اوج مجلس شور را منکوب کرد!

در بغل بگرفته بودت آن پسر با دست راست
دیدن آن صحنه ها چشم مرا مرطوب کرد

بر من خسران زده اخمی بکردی ای رفیق
اخم تو در کل عالم بنده را مغضوب کرد

تا ابد پابند تو گشتم بدون چاره ای
حضرت حق از برای نوکری، شخصا، مرا منصوب کرد

ابتداءا آب انگوری بُدم پاک و حلال
انتظار از بهر تو اما مرا مشروب کرد!

بیت تو ناب و غزلهایت برایم آب خضر
جذبه آن مردم چشمت مرا مجذوب کرد

چون خروج از دولت عشقت، برایم مهلک است
قاتلم عشقت شد و بر درگه ات مصلوب کرد

سر به روی شانه ام تا تو نهادی لحظه ای
دعوی عشق تو در عمق دلم آشوب کرد

ناخوش و بیمار بود احوال قلب زار من
لمس موهای سرت، حال دلم را خووب کرد

عاشقت بودم وَ خواهم بود، با این وصف حال
می توان من را گرفتار شما محسوب کرد

برای مشاهده چگونگی شکل گیری شعر اینجا کلیک کنید.

از عناوین جــهان نــوکــریــت ما را بس

از عناوین جــهان نــوکــریــت ما را بس
از چه باشم نگران، مادریت ما را بس

تا که ما را به قیامت برهاند از نار
یک نخ سوخته از روسریت ما را بس

تو چه خواهی شنوی از دهن نوکر خود
سایه ات بر سر ما ، سروریت ما را بس

چشم شیعه نشود خشک از این داغ عظیم
تا ابد ناله پشت دریت ما را بس

»هر کسی یاوری و پشت و پناهی دارد«
یک نگاه پسر آخریت ما را بس

تا بسازیم برای حسنت صحن و سرا
فرج گل پسر عسگریت ما را بس

این چنین است که مفتاح جهان در کف ماست
یک عنایت ز شَهِ خیبری ات ما را بس

مستی سینه زنی را به دو عالم ندهیم
یک پیاله ز می کوثریت ما را بس

کم بُوَد تا به قیامت به سروسینه زنیم
غصه ی صورت نیلوفری ات ما را بس

نبُود غم که دو عالم همه از ما برهند
ز همه اهل جهان، دلبری ات ما را بس

شیشه قلبم اگر میشکند باکی نیست
چون که این حرفه میناگری ات ما را بس

از فراوانی این دشمن فاجر چه هراس
صولت احمدی و حیدریت ما را بس

شیعه حیدر تویی و همگان شیعه تو
نور مصباح الهدی رهبریت ما را بس

برای مشاهده چگونگی شکل گیری شعر اینجا کلیک کنید.

هجر تو آتشی افکند به قلبم لیکن

هجر تو آتشی افکند به قلبم لیکن
" زده ام فالی و فریاد رسی میآید "

دوش بیماری دل صبر و قرارم را برد
"مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید"

عشق تو خالص و یکدست و لی بعد از تو
"هر کس اینجا به امید هوسی می آید"

تشنه لب، وادی حیرت،حسرتستان بلا
"اندکی صبر که بانگ جرسی می آید"

پی صید دل ما گر نظری اندازی
"شاهبازی به شکار مگسی می آید"

می نابی که تو دادی ز ازل دانستم
" هر حریفی ز می ملتمسی میاید "

تا که رد میشوی از کوچه دل میفهمم
"چون ز انفاس خوشت بوی کسی می آید"

برای مشاهده چگونگی شکل گیری شعر اینجا کلیک کنید.

شدم درگیر چشمانت، تو از آغوش پاییزی

شدم درگیر چشمانت، تو از آغوش پاییزی

تو حتی باخیالت هم، به فکرم شعر میریزی

منم که تند و بی پروا برایت شعر می گویم

تو هم بر عکس من هستی شدیدا اهل پرهیزی

برایت شعر میسازم تمام خاطراتم را

تو خیلی ساده می گویی عجب شعر غم انگیزی

نگاهت آتشین باشد،دلت مانند یک برکه

گره در دست تو مانده که ذوقم را برانگیزی

بیا خوبی کن و یکبار،صرف از فعل رفتن کن

چه بگریزی زابیاتم که بر زخمم نمک ریزی

عجب چشمی تو داری که برایش شعر میسازم

تو هم در جام من هر دم غمی روی غمی ریزی

به پیش چشم تو هیچم و میدانی که میدانم

تو داری دغدغه بسیار و من موجوده ناچیزی

برایم تازگی داری تو را هر وقت میبینم

لطیف و خوش بر و رویی شبیه فرش تبریزی

به روی گونه ات یک قطره اشکی بود بوسیدم

چگونه میتوانی شور و شیرین را بیامیزی؟؟

تو آن مرد بزرگ آرزوهای منی اما

بیا نزدیک تر از دور انگاری تو هم ریزی!!!

مرا مجنون خود کرده دوچشم پر ز راز تو

تو از چشمان خود یارا طلسم و راز میریزی

شبیه ماهیه دریایی و زیبا و رویایی

ولی دستم نمی آیی ز بس که خیسی و لیزی

دل من چون سپاه روم سخت و محکم است اما

تو فتحش می کنی اخر ، سپاه خسرو پرویزی

پس از فتح دلم،آرامتر ای گُل،مداراکن

 بترس از آه من زیرا، بُوَد آهِ بلاخیزی

تو زیبایی ، تو رعنایی ، چو ماه آسمانهایی

 طبیب قلب من گشتی بگو داری چه تجویزی

برای مشاهده چگونگی شکل گیری شعر اینجا کلیک کنید.

عاقبت قلب تو را من به خدا بستانم

عاقبت قلب تو را من به خدا بستانم

من پر شور و شرر زاده ی تابستانم!

باغ گردو و انار و کلم و نخلستان

مال تو،من که فقط عاشق تاکستانم!

شیوه ی دلبریت شهره ی آفاق شده

بیش از این ناز کنی راهی قبرستانم

تو گذر کردی و رفتی و دلم تنها ماند
بنگر بعد تو من ساکن آهستانم

هند و افغانی اگر گویششان فارسی است
من ولی عاشق آن لهجه ی پاکستانم!

چون گره خورده طفولیت من با قصه
عاشق هرچه دلاور به دلیرستانم

من همانم که حریفش نشدند ناظم ها
شدم اخراج به هر سال دبیرستانم !

توبه!! گاهی پی غیبت سنه ی دانشگاه
گفته ام من که :بابا ساکن شهرستانم!

چه کسی گفته که جای پرش از کوهستان
من طرفدار گل و باغچه و بستانم؟

نه کنم اخم به بی مهری دنیای سخی
نه به دنبال دل و حال خوش مستانم

زاده ی کوه دماوند ز نسل پدری
مادری، فکر کنم بچه ی کردستانم

سنبل و سوسن و ریحان همه مدهوش منند
اخر ای یار که من لاله این بستانم

آتش عشق شمابس که شررآمیزاست
تاول آن بنشسته به کف دستانم

عاقلی دید مرا گفت کجا مقصد توست
گفتمش عاشقم و راهی هیچستانم

قامتش سرو سهی و لب او شط لبن
تک عروس دو جهان ، شمع نگارستانم

برای مشاهده چگونگی شکل گیری شعر اینجا کلیک کنید.

خدایا رحم بر اشک سحر کن

خدایا رحم بر اشک سحر کن
دل زارم تو را خواهد نظر کن

بریدی از دو دنیا ؟وانگهی هان !
"و یبقی وجه ربک را نظر کن "

ز بیگانه که نه.از خویش نالم
مرا از خویش من جانا به در کن

بیاوبازلطفی کن به عبدت
واین دیوانه رادیوانه ترکن

اگر راضی به اشک بنده هستی
تویی صاحب ، بیا این دیده تر کن

توغفاری ومنانی وربی
بیاوشام تارم راسحرکن

علی مهربان ای نیک سیرت
بیا وبیخیال شو رفع شرکن *

من و یک آسمان جهل و جهالت
به جهل من نگاهی مختصر کن

اگر دورم ز الطافت ، حقیرم
مرا بر لطف خود نزدیکتر کن

تو گر حال خلق را سازنده هستی
بیا لطفی کن و حالم دگر کن

ضرر کردم تو را نشناختم من
تو قهاری بیا دفع ضرر کن

تو رحمانی رئوفی مهربانی
بیا در سنگ دل جانا اثر کن

خطر از شش جهت بر من روان شد
تویی مولای من ، رفع خطر کن

دعایی کردم و دستی بر امد
نگاهی بر من بیچاره تر کن

بمیرم گر مرا تنها گذاری
بیا رحمی به حال محتضر کن

مجال من دگر کوتاه باشد
بیا و درد دوری مختصر کن

دلم را نذر قربت می کنم من
بر این نذرم نگاهی مختصر کن

دگر بال و پری بهرم نمانده
نگاهی بر من بی بال و پر کن

من و گمراهی و دنیا اسیری
شب تار مرا نورا سحر کن

دلم از داغ هجران سوخت آخر
بیا فکری بر این سوز جگر کن

کنون در دام چشمانت اسیرم
کمند دام من را تنگ تر کن

من از آواز این دنیا به تنگم
تو لطفی کن تماما کور و کر کن

در این عالم کسی فکر کسی نیست
غم نان کسی را مختصر کن

همه خوابند و من تنها نشستم
تو هم بر این من تنها نظر کن

پشیمان گشته ام یا رب ز حرفم
تمام دوستانم را نظر کن

خدایا من چه خواهم بیش ازینت
به ما لطف خودت را مستمر کن

برای مشاهده چگونگی شکل گیری شعر اینجا کلیک کنید.

فی البداهه رفت وآمد میکنی در خاطرم

فی البداهه رفت وآمد میکنی در خاطرم

فی البداهه آمدی و فی البداهه میروی

فی البداهه طرح خود را در نگاهم میزنی

فی البداهه چشم میبندی و بی من میروی

فی البداهه پلک خود را بسته و وا میکنی

فی البداهه عاشقم کردی و حالا می روی

فی البداهه محو رویت می شوم

فی البداهه آبرویم می بری

فی البداهه بوسه ای بر روی صورت میزنی

فی البداهه جای انگشتت به رویم میروی

فی البداهه اتشی انداختی در جان من

ارزویم امدی و ارزویم میروی

فی البداهه با صدایت مست و آرام میشوم

وقت رفتن فی البداهه تازه هوشیار میشوم

فی البداهه گوشه ی چشمی به من انداختی

فی البداهه جان من را در پی خود می بری

فی البداهه شعر ها از دل تراوش میکند

فی البداهه شاعرم کردی و حالا میروی

آمـــدی و فی الــبداهه گفــتــی و مــسـتت شدم

بی وفا حالا که من محتاجتم، تو فی البداهه میروی

فی البداهه مست رویت گشته ام این روزها

یک دو روزی صبر کن ارام جانم ، میروی

فی البداهه در میان خنده هایم آمدی

فی البداهه در هوای اشکهایم میروی

فی البداهه میروم بلکه تو هم آرام شوی

فی البداهه آمدی، اما تو کم کم می روی

اینکه من بارانی ام در غم ، تو هم اشکی بریز

صاحب کاشانه ام بودی و حالا میروی

فی البداهه فی البداهه فی البداه آمدی

فی البداهه فی البداهه فی البداه میروی

فی البداهه در میان موی و آغوشت بُدم

فی البداهه دیدمت با یار دیگر می روی

مویه را در نای و بیدادی به تارم گفته ام

هم زبان دیگر مرو ، جان را ببر گر میروی

برای مشاهده چگونگی شکل گیری شعر اینجا کلیک کنید.

دل سوخته تر زآنم، تا شرح غمت گویم

دل سوخته تر زآنم، تا شرح غمت گویم
زخمی تر از آن پایم، تا باز تو را جویم

من سوخته و زخمی،‌تو اوج پریدن ها

تو حادثه میسازی ،‌من خاطره میگویم

صیاد شدی اینک، رفتی دل کوهستان

باز آ ی کزین لحظه ،من قوچم و آهویم

این راه که رفتی تو ما را که توانش نیست

تو پر بکش و بگذر من نیز دعا گویم......

گفتم سفرت با من راه و خطرت با من

تو یار نمیخواهی من عمر نمیجویم.....

گفتند که در راهت دنبال گلستانی

من نرگسم و لاله، می رویم و می رویم

دریا شده ای شاید، حالا که چنین دوری

غم نیست مرا یکدم، من جویم و می پویم

چون باد صبا با خود عطر نفست آرد

چشمم به ره باد و افشان شده گیسویم

در خواب پریشان گر هجران تو پیش آید

من خواب حرامم باد، می نالم و می مویم

یک تار سر زلفت،جا مانده در این خانه
عمریست پریشانٍ یک تار سر مویم!

برای مشاهده چگونگی شکل گیری شعر اینجا کلیک کنید.